178. Mario Basanov & Vidis ft. Jazzu – I’ll Be Gone

	I’ll be gone	Odejdę
1	I’ll be gone	Odejdę
	I’ll be gone
	I’ll be gone
	I’ll be gone
5	Days pass	Dni mijają
	For now I remain*	Jeszcze zostanę
	But one day the time will come when I will see no longer stay**	Lecz pewnego dnia odejdę, bo mój pobyt się skończy
	Can no longer refrain***	Nie zatrzymam tego
	Will take you with me to those places	Zabiorę cię do tamtych miejsc
10	Where we can laugh out loud all night and I	Gdzie można głośno się śmiać przez całą noc
	I will dance you in morning dew****	I gdzie będziemy tańczyć w porannej rosie
	Just me and you	Tylko ty i ja
	I’ll be gone	Odejdę
	I’ll be gone
15	I’ll be gone
	I’ll be gone
	I’ll be gone
	I’ll be gone
	I’ll be gone
20	I’ll be gone

Marijus „Mario” Adomaitis (pseud.[?] Basanov) i Vidmantas „Vidis” Cepkauskas to dwaj młodzi muzycy z Litwy. Duet powstał w 2007 r. (wg informacji z ich strony facebookowej http://www.facebook.com/mariovidis?sk=info) i nie mają jeszcze swoich haseł w Wikipedii. Podobnie jak Jazzu (zdj. po prawej, http://www.myspace.com/jjazzu), debiutująca litewska piosenkarka i autorka tekstów. 

Analiza i interpretacja

Tekst jest prosty z typowym dla piosenek niedopowiedzeniem. Tematem jest odejście, ale nietrudno się domyślić, że chodzi bardziej o odejście zupełne – zejście.

W tak krótkim tekście trudno było zawrzeć jakieś skomplikowane figury. Intryguje jednak wers 10.: ewokuje wizję nieba (lub innych zaświatów), w których jest tak dobrze, że można się śmiać nie tylko w dzień, ale i w nocy (a więc i sen nie jest potrzebny – nie ma zmęczenia). Ciekawe jest sprowadzenie tego, co po śmierci, do możliwości nieprzerwanego śmiechu. 

„I’ll be gone” jest jednak warte uwagi głównie ze względu na – moim zdaniem – genialne połączenie muzyki, śpiewu i obrazu. 

Teledysk wyprodukowali Arunas Matacius i Martynas Mickenas, a wyreżyserował go Rimas Lukavicius (informacja pod teledyskiem: http://www.youtube.com/watch?v=E1hBXeloS_E). Przedstawia on powstawanie 4 oscylogramów różnych ścieżek utworu. Wykresy przypominać mogą również elektrokardiogramy, czyli zapisy akcji  serca.  Nieprzypadkowy jest z pewnością kolor czerwony. Skojarzenie z krwią podkreśla unoszenie się kropel tuszu sponad papieru. 

EKG, tak jak oscylogram, jest rejestracją działania, ruchu, zmiany w czasie. Te elementy składają się na życie organizmu żywego. 

Czerwony kolor zapisu może być odczytany jako prosta sugestia pozostawiania po sobie (swoim życiu) śladów w różnorakiej formie. Jednak owe ślady, które teoretycznie powinny być nienaruszalne (ślady tuszu na papierze powinny na nim zostawać, a nie ulatywać z niego), zanikają, rozpraszają się. Ślad czynności życiowych (EKG) znika, na papierze nie pozostaje po nim żaden ślad. Tak samo zresztą jak po dźwięku. 

I tutaj teledysk trochę nie zgadza się z tekstem. Ten ostatni zawiera jakąś koncepcję zaświatów (ciągły śmiech), a film sugeruje jedynie rozproszenie, jakby rozkład, obrócenie się w pył, w najmniejsze molekuły, które ulatują z wiatrem (może są lżejsze od powietrza). Z całą pewnością nie mają już tego samo kształtu (życiowego/dźwiękowego), jaki miały wcześniej. 

Z drugiej jednak strony unoszenie się, latanie można skojarzyć z wolnością, uwolnieniem od grawitacji, ziemskich ograniczeń. Tak więc „prawda ekranu” nie jest tak daleka od „prawdy” tekstu. I od „prawdy czasu”! Prawda? 

Tłumaczenie

*) Dosł. ‘na razie pozostanę’.

**) Dosł. ‘lecz pewnego dnia przyjdzie czas, kiedy nie będę widział dłuższego pobytu’.

***) Dosł. ‘nie mogę dłużej powstrzymywać’.

****) W piosence wyraźnie słuchać amerykańską wymowę /duː/ (brytyjskie /djuː/).